Most models of patient-physician communication take decision-making as a central concept. However, we found that often the treatment course of metastatic cancer patients is not easy to describe in straightforward terms used in decision-making models but is instead frequently more erratic. Our aim was to analyse these processes as trajectories. We used a longitudinal case study of 13 patients with metastatic colorectal and pancreatic cancer for whom palliative chemotherapy was a treatment option, and analysed 65 semi-structured interviews. We analysed three (...) characteristics of the treatment course that contributed to the ‘erraticness’ of the course: (1) The treatment (with or without chemotherapy) contained many options; (2) these options were not stable entities to be decided upon, but changed identity over the course of treatment, and (3) contrary to the closure (option X means no option Y, Z, etc.) a decision implies, the treatment course was a continuous process in which options instead remained open. When the treatment course is characterised by these many and changeable options that do not result in closure, the shared decision-making model should take these into account. More attention needs to be paid to the erratic character of the process in which the doctor has to provide continuous information that is related to the changing situation of the patient; also, flexibility in dealing with protocols is warranted, as is vigilance about the overall direction of the process. (shrink)

From an interdisciplinary perspective the authors of this book, scholars in theology and religious studies, give an account of the problematic and promising aspects of biblically based monotheism, considered as a formative religious idea, belief, and practice in Western history and culture.

In diesem Fazit & Ausblick werden nun die in der Einleitung formulierten Themenfelder, in denen wir auch die Anschlüsse an Arbeiten und Forschungsgebiete der Historischen Anthropologie gegeben sahen, wieder aufgegriffen. Dies geschieht entlang von Aspekten, die durch die responses aufgeworfen wurden, und die wir hinsichtlich unserer Forschung zu Arenen transkultureller Bildung weiterdenken. Ein wichtiger Schwerpunkt liegt dabei auf den Transmissionseffekten, die sich im Forschungsprozess, auch unter Einbezug der responses, zwischen den Forschungsfeldern – den Arenen Theater und Schule – ergeben haben. (...) Daran anschließend formulieren wir die Implikationen, die sich daraus für die Weiterentwicklung unserer Methoden ergeben haben, sowie einen Ausblick, der sich den Möglichkeiten der Erweiterung der Forschung zu kultureller Bildung unter Einbezug postkolonialer und transkultueller Analyseperspektiven widmet. Wir haben in den drei Method Labs„Method Mixing: Methoden der Praxis in postmigrantischen Kontaktzonen“ (November 2017); „Towards new methodologies in transcultural education: Performativity of the digital, Material Feminism and transcultural analysis” (Juni 2018) und “Arenas of transcultural Education: artistic research, art based methods, New Materialism and Sensory Ethnography“ (Januar 2019). Praktiker*innen und Wissenschaftler*innen, die aus unterschiedlichen Disziplinen und Forschungsschwerpunkten kommen und in verschiedenen europäischen Universitäten und Institutionen forschen und arbeitenSound Studies, Historische und pädagogische Anthropologie; Allgemeine Erziehungswissenschaft, Anglistik und Postcolonial Studies, Global Childhood & Youth Studies, International Childhood Studies, Grundschulpädagogik, Theaterpädagogik und Dramaturgie sowie Lehrerbildung, künstlerische Forschung und kulturelle Bildung., eine Auswahl des über drei Jahre im Feld erhobenen Materials, das Method Mixing der beiden Arenen Schule und Theater, sowie unsere diffraktionellen Analysen, die entstandenen Interferenzen, und das sich daraus entwickelnde Method Mixing des Projekts vorgestellt. Nach intensiven, über zwei Tage andauernden Diskussionen über das unseren Gästen der Method Labs vorgestellte Material haben wir diese um eine Verschriftlichung ihrer responses gebeten. Die Wahl des Themas sowie des Umfangs und der Form wurden dabei freigestellt. Herausgekommen sind sehr unterschiedliche, und, wie wir finden, im Kern ebenfalls diffraktionell operierende Antworten, die in den vorangegangen Kapiteln vorgestellt wurden. (shrink)

In 2001 hield Johan J. Graafland zijn oratie Maatschappelijk ondernemen: analyse, verantwoording en fundering. Hiermee aanvaardde hij het ambt van bijzonder hoogleraar Economie, Onderneming en Ethiek aan de Universiteit van Tilburg. Graag wil ik Johan Graafland van harte feliciteren met zijn benoeming. Ik ervaar het toch steeds weer als een bijzondere zegen als christenen zo’n positie mogen bezetten. Ik wens hem veel vruchten toe op zijn arbeid. Op de nieuwjaarsconferentie 2002 van de Vereniging voor Reformatorische Wijsbegeerte heeft Graafland een lezing (...) gegeven waarin hij enkele momenten uit zijn oratie toelichtte. Op die conferentie mocht ik als co-referent optreden. De week voorafgaande aan de conferentie was ik voor een zakenreis in Taiwan. Ik kwam vrijdagsavonds weer in Nederland terug. Door een ongelukkige samenloop van omstandigheden kreeg ik ook toen pas de tekst van de oratie van Graafland in handen. De tijd was voor mij te kort — en de onvermijdelijke jet-lag werkt dan ook niet mee — om de oratie goed te bestuderen en op vruchtbare wijze te kunnen reageren. Ik had geen andere mogelijkheid dan een ‘eigen’ verhaal te houden . Graag wil ik nu van de gelegenheid gebruik maken om inhoudelijk op de oratie van Graafland in te gaan. (shrink)

Is het nog de moeite waard om het op te nemen voor de transcendentale kritiek van Dooyeweerd? Deze vraag suggereert dat de transcendentale kritiek wanneer zij aan zichzelf overgelaten zou worden, niet meer te redden is. Dat is misschien wat overdreven, maar één ding is duidelijk: de transcendentale kritiek is niet onomstreden, zelfs niet onder de meest trouwe volgelingen van Dooyeweerd. En daarin zit iets paradoxaals: het was hem er immers om te doen met zijn transcendentale kritiek ‘de denkgemeenschap in (...) het avondland’ te herstellen, maar het lukt hem niet eens om de denkgemeenschap onder gelijkgezinden op dit punt te bewaren. Intentie en werkelijkheid lopen hier dus ver uiteen. Daar zijn verschillende redenen voor. In de eerste plaats lijkt de transcendentale kritiek geplaagd te worden door een tweetal tegenstrijdige uitgangspunten. Kort gezegd komen deze uitgangspunten hierop neer: 1) de transcendentale kritiek poogt aan te tonen dat ieder theoretisch denken uitgaat van religieuze uitgangspunten; het theoretische denken is dus niet neutraal, zelfgenoegzaam of autonoom; 2) het onder punt 1 genoemde kan worden aangetoond door een stringente analyse van de aard van het theoretische denken zelf, zoals het door ieder die zich bezighoudt met wetenschap en wijsbegeerte beoefend wordt. De vraag is nu of het eerste punt niet impliceert, dat het tweede onmogelijk is. (shrink)

De drie korte verhandelingen over de positie van hooggeplaatsten moeten gezien worden als een schakel in de lange keten van de literair-filosofische traditie van de Vorstenspiegels, die met name in de Italiaanse Renaissance zeer geliefd waren. Pascal volt echter deze voorbeelden maar gedeeltelijk, omdat hij een nieuwe macht introduceert, waaraan ook de groten der aarde onderworpen zijn, nl. de macht van het geloof. Zijn bespiegelingen over macht, morele plicht en verantwoordelijkheid zijn nog steeds actueel.

Deze korte studie biedt niet de zoveelste inleiding in het denken van Spinoza, maar doet verslag van de persoonlijke, vijfentwintig jaar durende zoektocht om de vaak moeilijke thema's van Spinoza onder de knie te krijgen. Om via Spinoza's filosofie meer te begrijpen van de wereld en van het eigen leven. Om de vreugde te ervaren die dit verbeterde inzicht, in oorzaken en gevolgen, en ook in de eigen beperktheid, ons biedt. Elk hoofdstuk gaat over een onderwerp dat de auteur bijzonder (...) aanspreekt. Bestaat er een levenswil, Spinoza's conatus, die mensen voort doet leven ook onder de meest bittere omstandigheden? Is kennis en inzicht gradueel van aard? Wat is het verschil tussen adequate en inadequate kennis van de oorzaken van ons handelen? Hoe ontwikkelt een machtsstaat zich tot een rechtsstaat? (shrink)

Asylbarns status og rettigheter i Norge er i kritisk søkelys. En særlig utsatt gruppe er barn av papirløse foreldre som fødes på norske sykehus. Med bakgrunn i Kirkens Bymisjons arbeid med denne gruppen, argumenterer jeg i denne artikkelen for at slike eksempler viser at norsk offentlig politikk overfor disse barna tenderer mot å gradere og dermed underminere deres grunnleggende menneskeverd, slik dette blant annet kommer til uttrykk i barnekonvensjonens krav om hensynet til barnets beste. Ved hjelp av Judith Butlers tenkning (...) om sårbarhet og «framing» samt Giorgio Agambens tenkning om «nakent liv» og unntakstilstanden, analyserer jeg hvordan denne graderingen av asylbarnas menneskeverd skjer. Til slutt viser jeg kort hvordan Helsesenteret uttrykker motstand mot disse mekanismene som bidrar til å underminere asylbarnas og de papirløses menneskeverd.Nøkkelord: menneskeverd, asylbarn, papirløse i Norge, Kirkens Bymisjon, helsesenter, etikk, flyktninger, Judith Butler, Giorgio Agamben, diakonalt arbeidEnglish summary: Children of asylum seekers and human dignity: Ethical reflections based on the experiences of the Health Care Centre for Undocumented MigrantsThe human rights and dignity of children of asylum seekers and undocumented migrants is much debated in Norway. A group that is particularly at risk is children born in Norwegian hospitals whose parents do not possess a legal residence permit. On the basis of the diaconal work of the Church City Mission in Oslo that aims at providing care and defending the rights of these groups through the Health Care Centre for Undocumented Migrants, the purpose of this article is to argue that the inherent human dignity of these children is being undermined in contemporary Norwegian politics. By relating to Judith Butler's thoughts on vulnerability and «framing» and Giorgio Agamben's theory of the «bare life» and the state of exception, the article aims at showing mechanisms that contribute to the undermining of the human dignity and rights of this group. The last part shows how the work of the health care center with its ethical and theological basis can be seen as offering resistance to these mechanisms and tendencies. (shrink)

Den filosofiske position konsekventialisme er ofte genstand for debat i filosofikredse, men alt for hyppigt opstår der misforståelser blandt de involverede, fordi de ikke er eksplicitte, hvad grundantagelser og væsentlige distinktioner angår. Denne korte artikel vil give en approksimation af, hvad der forstås ved konsekventialisme på et generisk niveau. Målet med artiklen er at klargøre nogle af de grundantagelser og distinktioner, som konsekventialister ofte benytter i deres teoridannelse, og som bør holdes for øje i ønsket om en frugtbar debat.

From an interdisciplinary perspective the authors of this book, scholars in theology and religious studies, give an account of the problematic and promising aspects of biblically based monotheism, considered as a formative religious idea, belief, and practice in Western history and culture.

On the ethics of extending human life: healthy people have a right to carry on livingHumanity has long demonstrated a paradoxical ambivalence concerning the extension of a healthy human lifespan. Modest health extension has been universally sought, whereas extreme health extension has been regarded as a snare and delusion—a dream beyond all others at first blush, but actually something we are better off without. The prevailing pace of biotechnological progress is bringing ever closer the day when humanity will be able (...) to act on the latter view by rejecting a clear and present opportunity for much longer healthy lives. Indeed, some biogerontologists contend that that day has already arrived, to the extent that our hesitation in embarking on a vigorous “war on ageing” is already delaying the point at which a cure for ageing will be developed. Here I consider whether our present caution concerning the wisdom of truly curing ageing is likely to survive the increased scrutiny that it will receive in coming years as a result of these technical advances. I conclude that it will not, because of its irreconcilability with values that are more deeply held by the large majority of humanity than any values that argue against the quest for a cure. I further conclude that all the major current reasons given for not curing ageing are mere crutches to help us cope with the immutability of ageing that we have been brought up to accept. Our failure to set aside such irrationality is already shortening potential longevity—quite probably of those already alive today—to a staggering degree. Once we realise this, our determination to consign human ageing to history will be second …. (shrink)

The transition towards sustainable and just food systems is ongoing, illustrated by an increasing number of initiatives that try to address unsustainable practices and social injustices. Insights are needed into what a just transition entails in order to critically engage with plural and potentially conflicting justice conceptualisations. Researchers play an active role in food system transitions, but it is unclear which conceptualisations and principles of justice they enact when writing about food system initiatives. To fill this gap this paper investigates: (...) Which conceptualisations of justice emerge from the literature related to food system initiatives and which principles of justice do authors use? We developed an initial framework for which we drew on political philosophy literature. We then undertook an extensive review of the food system transitions literature using this framework and were able to identify a range of recognition, distributive, and procedural justice conceptualisations and associated principles of justice. Recognised as subjects of justice were those with a particular role in the food system, people who are marginalised, Indigenous communities, those with experiences of negative consequences of the food system, future generations, and nonhumans. The identified conceptualisations and the developed framework can be used by those involved in food system initiatives to reflect on how they conceptualise justice. We challenge them to be more explicit about who they do and do not recognise as subjects of justice and which principles of justice they use. Such clarity is needed to reflexively enact a just transition towards sustainable and just food systems. (shrink)

There are deep connections between education and the question of life's meaning, which derive, ultimately, from the fact that, for human beings, how to live—and therefore, how to raise one's children—is not a given but a question. One might see the meaning of life as constitutive of the meaning of education, and answers to the question of life's meaning might be seen as justifying education. Our focus, however, lies on the contributory relation: our primary purpose is to investigate whether and (...) how education might contribute to children's ability to find meaning in life or at least deal with the question. This issue is not only theoretically interesting —it also has practical urgency. For people have a need for meaning that, if unfulfilled, leads to personal and potentially social crises—a need that often expresses itself first and strongly in adolescence; and there are reasons to have doubts about the contribution of today's traditional formal education system to the meaningfulness of children's lives. We argue for the importance of frameworks of values, as well as for a greater emphasis on the affective dimension of meaning, though we reject pure subjectivism. The underlying purpose of this article, however, is not to argue for a particular comprehensive position, but to persuade philosophers of education of the importance of the issue of life's meaning in thinking about education today. (shrink)